Het model LO 1114 viert vijf decennia sinds de start van de productie in het Mercedes‑Benz Industrial Centre, gevestigd in Virrey del Pino, in het district La Matanza. Hoewel deze bus nu niet meer wordt geproduceerd, vormt hij voor ons Argentijnen een aanleiding om herinneringen op te halen die aan deze klassieker verbonden zijn, en te genieten van de nostalgische sfeer die hij oproept. Met zijn herkenbare silhouet, zijn kleuren, zijn bumpers en zijn 'fileteado' verleende hij decennia lang een pittoreske penseelstreek aan het Argentijnse straatbeeld. De herinnering aan dit model behoudt nog steeds een speciale plaats in het hart van wie de gelegenheid heeft gehad om erin te reizen.

De productie van de LO 1114 ging begon in 1970 en de ontwikkeling ervan was 100% plaatselijk, gebaseerd op het platform van de vrachtwagen L 1114, die reeds in Argentinië werd geproduceerd. Over de productieperiode van de LO 1114, en die in 1988 tot einde kwam, werden er meer dan 29.000 van geproduceerd. De afzetmarkt omvatte niet alleen het land zelf, het model werd ook geëxporteerd naar andere landen in de regio, zoals Paraguay, Chili, Uruguay en Bolivia.

Sinds het model op de markt verscheen, werd het een groot verkoopsucces: het werd gekozen door meer dan 90% van de transportbedrijven van het land, wegens zijn uitstekende prestaties en kwaliteit, alsook omwille van de technische innovaties die het bracht.

Omdat er duizenden van werden geproduceerd, en door zijn aanwezigheid in het land en de miljoenen mensen die erin werden vervoerd, is de LO 1114 een ware legende geworden. Deze bus heeft een erfenis nagelaten die tot op heden voortleeft bij passagiers en transportmaatschappijen.

De LO 1114 werd geproduceerd met 3 verschillende wielbasissen: 4200 mm, 4830 mm en 5170 mm (met de gangbare benamingen /42, /48 en /51). Hij was uitgerust met de motor 145 HP OM 352 en een versnellingsbak van vijf gesynchroniseerde versnellingen, waardoor het voertuig ook in het stadsverkeer goed te hanteren was.

Het aandrijfsysteem bestond uit eenvoudige, robuuste en betrouwbare mechanische componenten. De dieselmotor OM 352 met directe injectie, met een cilinderinhoud van 5675 cm3, een vermogen van 145 HP SAE bij 2800 omw./minuut en een koppel van ongeveer 370 Nm bij 2800 omw./minuut werd gevolgd door een koppeling met enkele plaat met een diameter van 280 mm, en een mechanische aandrijving.

Over de productiecyclus werden twee versies van de versnellingsbak toegepast. Beide hadden 5 versnellingen + 1 achteruit. Aanvankelijk werd versnellingsbak G3/36 toegepast met een basisverhouding van 8,98:1, gevolgd door versnellingsbak G3/40 met een basisverhouding van 7,5:1, die robuuster was dan zijn voorganger (400 Nm ingangskoppel tegenover 360 Nm voor de vorige versie).

In 1982 werd de optie met een automatische versnellingsbak van 3 versnellingen geïntroduceerd. De productie was echter overwegend met handgeschakelde versnellingsbak. In tegenstelling tot de L 1114, die beschikte over een achteras met 2 versnellingen (hoog en laag), bezat de LO 1114 een achteras die door Mercedes-Benz werd ontwikkeld met de benaming HL4/24 D-7.6, met een keuze uit 2 overbrengingsverhoudingen 40:7 en 49:7, en met een belastingscapaciteit van 7,6 ton. De vooras was een stijve as met een belastingscapaciteit van 5 ton.

Het voertuig werd ontworpen met een hydraulisch remsysteem, met rembekrachtiging met perslucht, wat later werd veranderd tot luchtremmen. De voetrem had een aparte bediening voor iedere as, terwijl de handrem met veerbekrachtiging pneumatisch kon worden gelost. Het complete systeem werkte met een veiligheidsventiel met één enorm voordeel: het maakte het mogelijk om een defect circuit af te zonderen zodat de overige operationeel bleven. Dit veiligheidsconcept wordt ook vandaag nog toegepast in vrachtwagens van Mercedes-Benz en in remsystemen van bussen.